Wraz ze zbliżającym się marcem 2025 roku, emerytura honorowa, przyznawana osobom, które osiągną wiek stu lat, ulegnie kolejnej podwyżce. Od marca tego roku, kwota emerytury honorowej wyniesie 6594,66 złotych miesięcznie, co stanowi wzrost o 5,58 procent w porównaniu do obecnej stawki. To specjalne świadczenie, które jest formą uhonorowania najstarszych członków polskiego społeczeństwa, jest automatycznie przyznawane przez ZUS wszystkim osobom, które osiągną wiek stu lat.
Systematyczny wzrost wysokości emerytury honorowej odzwierciedla nie tylko zmiany ekonomiczne w kraju, ale również rosnące znaczenie polityki senioralnej. Obecnie około 3000 osób w Polsce otrzymuje to świadczenie, przy czym zdecydowaną większość beneficjentów stanowią kobiety, co potwierdza znane statystyki dotyczące różnic w długości życia między płciami. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego (GUS), w 2022 roku średnia długość życia w Polsce wyniosła 77,6 lat, przy czym dla mężczyzn była to 74,2 lat, a dla kobiet – 80,9 lat.
Rosnąca liczba stulatków w Polsce i wysokość przyznawanych im świadczeń może mieć istotny wpływ na postrzeganie starości w społeczeństwie. Podczas gdy tradycyjnie wiek emerytalny kojarzony był z okresem ograniczeń finansowych, emerytura honorowa staje się symbolem docenienia długości życia i wkładu seniorów w rozwój społeczeństwa. Może to prowadzić do zmiany stereotypów związanych z późną starością i promować bardziej pozytywne podejście do procesu starzenia się. Według raportu Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), w 2020 roku na świecie żyło ponad 720 milionów osób w wieku 65 lat i więcej, co stanowiło 9,3 procent światowej populacji.
Wzrost wysokości emerytury honorowej może również wpłynąć na relacje międzypokoleniowe w rodzinach. Seniorzy otrzymujący to świadczenie często stają się istotnym źródłem wsparcia finansowego dla swoich dzieci i wnuków, co może prowadzić do wzmocnienia więzi rodzinnych i zmiany dynamiki przekazywania majątku między pokoleniami. Jednocześnie może to tworzyć nowe formy zależności ekonomicznej w rodzinach wielopokoleniowych. Według danych Banku Światowego, w 2020 roku ponad 60 procent starszych osób na świecie żyło w gospodarstwach domowych z dziećmi lub wnukami.
Systematyczne podnoszenie kwoty świadczenia honorowego może mieć też szersze implikacje społeczne związane z postrzeganiem wartości długiego życia. Może to zachęcać do prowadzenia zdrowszego stylu życia i większej dbałości o zdrowie w perspektywie długoterminowej, co z kolei może przełożyć się na wzrost średniej długości życia w społeczeństwie. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w 2019 roku średnia długość życia na świecie wyniosła 72 lata, przy czym dla mężczyzn była to 69,8 lat, a dla kobiet – 74,2 lat.
Rosnąca liczba osób otrzymujących emeryturę honorową może również wpłynąć na rozwój specjalistycznych usług dedykowanych seniorom w bardzo zaawansowanym wieku. Może to stymulować powstawanie nowych form opieki, rozwój technologii wspierających samodzielność osób starszych oraz tworzenie dedykowanych programów aktywizacyjnych dla stulatków. Według raportu Unii Europejskiej, w 2020 roku ponad 20 procent ludności Europy miało 65 lat lub więcej, co stanowiło 18,5 procent całkowitej populacji Unii.
Zjawisko wzrostu liczby stulatków i związane z tym koszty wypłacanych świadczeń honorowych mogą również prowadzić do szerszej debaty społecznej na temat finansowania systemu emerytalnego w kontekście starzejącego się społeczeństwa. Może to skłaniać do poszukiwania nowych rozwiązań w zakresie polityki społecznej i systemów zabezpieczenia społecznego. Według danych OECD, w 2020 roku wydatki na emerytury stanowiły 8,5 procent PKB w Unii Europejskiej.
Za sprawą rosnącej wysokości emerytury honorowej może również wzrosnąć zainteresowanie społeczne tematyką długości życia i czynnikami wpływającymi na długość życia. Może to prowadzić do rozwoju badań naukowych w dziedzinie gerontologii oraz większego zaangażowania społeczeństwa w działania prozdrowotne i prewencyjne. Według raportu Narodowego Instytutu Gerontologii, w 2020 roku ponad 70 procent starszych osób w Polsce cierpiało na co najmniej jedną chorobę przewlekłą.