W wieku 102 lat zakończyła się niezwykła podróż przez historię Polski profesora Mieczysława Antoniego Buczkowskiego, powstańca warszawskiego i wybitnego lekarza, który do końca pozostał symbolem niezłomnego ducha i oddania ojczyźnie. Jego życiorys to nie tylko historia medycyny, ale przede wszystkim świadectwo heroizmu i poświęcenia dla innych w najbardziej dramatycznych momentach polskiej historii.
Profesor Buczkowski, znany w szeregach powstańczych pod pseudonimem „Buk”, rozpoczął swoją medyczną misję jeszcze w czasie okupacji, studiując na tajnych kompletach. Gdy wybuchło Powstanie Warszawskie, bez wahania stanął do walki o życie rannych jako młody lekarz w szpitalu polowym nr 100, zorganizowanym w murach klasztoru Sióstr Zmartwychwstanek na Żoliborzu. Sam doświadczył okrucieństwa wojny – 24 sierpnia 1944 roku został ranny w głowę podczas niemieckiego ostrzału szpitala przy Placu Wilsona. Los nie oszczędził mu również cierpienia związanego z czerwonką, która zmusiła go do pobytu w szpitalu w Forcie Sokolnickiego.
Po upadku Powstania jego droga wiodła przez obóz w Pruszkowie, gdzie dzięki niezwykłej solidarności polskich pielęgniarek i sfałszowanemu zaświadczeniu o gruźlicy uniknął deportacji. Ta dramatyczna historia nie złamała jednak jego ducha ani nie powstrzymała od realizacji życiowego powołania. Po wojnie kontynuował studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując dyplom lekarza 19 grudnia 1947 roku.
Kolejne dekady jego życia to nieustanna służba medycynie i kształceniu następnych pokoleń lekarzy. Jako ceniony internista, ordynator i nauczyciel akademicki, pozostawił po sobie nie tylko bogaty dorobek naukowy, ale przede wszystkim rzesze wychowanków, którzy kontynuują jego misję ratowania ludzkiego życia. Jego zasługi zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami państwowymi, w tym Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Profesor Buczkowski był żywym świadkiem i uczestnikiem najważniejszych wydarzeń w historii Polski XX wieku. Jego życie to niezwykła opowieść o odwadze, poświęceniu i niezłomności ducha. Od mrocznych dni okupacji, przez heroizm Powstania Warszawskiego, aż po dekady służby medycznej w powojennej Polsce, pozostał wierny swoim ideałom i powołaniu lekarza.
Jego odejście to nie tylko strata dla środowiska medycznego, ale przede wszystkim zamknięcie pewnej epoki w historii Żoliborza i Warszawy. Był jednym z ostatnich świadków heroicznej walki o wolność stolicy i symbolem pokolenia, które mimo dramatycznych doświadczeń wojennych, potrafiło odbudować kraj i służyć jego mieszkańcom.
Pamięć o profesorze Buczkowskim pozostanie nie tylko w oficjalnych odznaczeniach i publikacjach naukowych, ale przede wszystkim w sercach i umysłach tych wszystkich, których uczył, leczył i inspirował swoją postawą. Jego życie stanowi testament wartości, które powinny być drogowskazem dla kolejnych pokoleń: odwagi, poświęcenia dla innych i niezłomnej służby ojczyźnie.